Jakiez to proste! Rzeczywiscie, czegoz ja sie niepokoje! - pomyslala. - Co mnie to obchodzi? Niech go zabije. Niech go zabije!” - powtorzyla prawie na glos i z zacieta radoscia.
Morawiec szybko zasnal. Z poczatku zly mial sen: rzucal sie goraczkowo, szeptal jakies niedokonczone slowa, glowe mial rozpalona, usta szeroko rozchylone ciezko wciagaly powietrze. Ale powoli jego chrapliwy i przyspieszony oddech stawal sie coraz spokojniejszy, wreszcie przeszedl w rowny, odpoczynek dajacy rytm. Jednak ksiadz Siechen ciagle jeszcze nie mogl zdecydowac sie na odejscie. Wprawdzie bardzo juz przemarzl, mial dreszcze i zmeczenie czul coraz wieksze, ale ilekroc podnosil sie i czynil krok w kierunku wyjscia, wydawalo mu sie, ze Morawiec budzi sie. Wracal wiec i choc zaraz przekonywal sie o swojej omylce, z powrotem jakby sobie nie dowierzal, siadal na ziemi. I jedynie pojawiajaca sie od czasu do czasu mysl o Michasiu odrywala go od spiacego. Czul przeciez w sobie spokoj, owa cisze, o ktora tyle razy sie modlil, lecz ktora znal tak malo, iz gdy zjawila sie, wydala mu sie z poczatku czyms bardzo niepewnym, prawie ubogim. Znuzenie nie pozwalalo mu jednak myslec. Ale nie oskarzyl siebie, znalazl pewna przyjemnosc w stanie tego trzezwego odretwienia. I w pewnej chwili wydalo mu sie, ze to wewnetrzne milczenie, ta dziwna cisza serca wysuwa ze swojej glebi tajemnicze wiezy i wszystko, cokolwiek na swiecie istnieje, oplatuje i laczy tymi znakami. Gdy zamykal oczy, szum wiatru odplywal pod jego powiekami, a w palcach, dotykalna i bliska, rosla czysta cisza, wieza smukla i bezszelestna, ogrom pnacy sie ku niebu nieruchomym oblokiem. Spokoj.
Gwaltowne szarpniecie okiennicy poderwalo Seweryna na nogi. Wytraconemu tak nagle z leniwego odretwienia wydawalo sie w pierwszej chwili, ze ktos piescia dobija sie do okna. Zawahal sie, czy nie powinien wyjrzec na dwor i sprawdzic. Ale gdy podszedl blizej, nowy loskot, ktory dlugim drzeniem przebiegl wzdluz sciany, uswiadomil mu, ze to tylko wiatr.
Rzeczywiscie wichura wzmagala sie. Wsrod ciemnych nalotow, niby wsrod ciagu ogromnych skrzydel, szum drzew zataczal monotonne kregi, coraz glebszymi wirami przenikajac w dygocaca otchlan. Z odleglej czesci parku dobiegl krzyk puszczyka. „Noc wola!” - usmiechnal sie Seweryn.
Bylo kilka minut po wpol do dziesiatej. Zdecydowawszy, ze jest juz za pozno na kladzenie sie, Seweryn nalozyl marynarke, przeczesal starannie przed lustrem wlosy, poprawil krawat. „Nie, niczego nie znac na mojej twarzy” - upewnil sie jeszcze raz. Ale ledwie to pomyslal, ogarniajac siebie jednoczesnie uwaznym spojrzeniem, uderzyl go we wlasnych oczach zimny blask, chlod, ktorego nie znal, a dokola ust grymas, ktory zrobil na nim wrazenie obcego. Usmiechnal sie odruchowo, jak gdyby chcial z siebie zetrzec te obcosc. Jednak grymas nie tylko nie zniknal, lecz jeszcze glebsza linia wessal sie w rozchylone wargi, nadajac im wbrew pozorom niefrasobliwego przegiecia wyraz okrutnej pozadliwosci. Seweryn szybko sie odwrocil. „Ciekawy jestem - pomyslal - czy to wlasnie to zauwazyl we mnie ten ksiezowy smarkacz? Coz za glupstwa! A rece? Prawda, to znowu ten pijaczyna cos wygadywal...” Podniosl wolnym ruchem swoje dlonie do swiatla: byly smukle, silne, choc delikatne. Ktoz to mowil mu ostatnio, ze sa tak piekne? Od razu przypomnial sobie pewna mloda aktorke, z nocnego lokalu na Montmartrze, mala Zizi, ktora nad ranem, pijana, gdy dansing pustoszal, przysiadla sie do niego i jak piskle, przytuliwszy mu sie do ramienia swoimi ledwie rozwinietymi piersiami, zaczela calowac go po rekach, i prosic, aby choc na jeden dzien zabral ja z soba. Obiecywala, ze nazajutrz sama pojdzie, nie bedzie potrzebowal jej wyrzucac. Chciala choc przez kilka godzin nie czuc samotnosci. Podobala mu sie. Odmowil jednak szorstko i brutalnie, w sposob, w jaki mozemy odpedzac tylko tych, o ktorych wiemy, ze im na nas zalezy. Gdy odchodzila zupelnie juz trzezwa, jej okragle, duze ciemne oczy byly pelne lez. Gryzla wargi, zeby nie rozplakac sie na glos. W kilka dni pozniej, nie wiedzac, co zrobic z wieczorem, zaszedl do tego samego lokalu i spytal o Zizi. Okazalo sie, ze nie zyje. Wlasnie poprzedniego dnia umarla w szpitalu: otrula sie weronalem. Jednoczesnie z tym wspomnieniem zadzwieczala Sewerynowi w uszach melodia, ktora tego drugiego wieczora grala kilka razy orkiestra. Byla to piosenka z filmu „14 lipiec”, walc smutny i spokojny, czesto niesiony monotonnymi dzwiekami katarynek po waskich i kretych uliczkach, pod niebem pogodnym i zasnutym zwolnionymi dymami. Przycmiono swiatla, niesmiala smuga reflektora rozpylala na parkiecie srebrzysta niebieskosc, pary stloczone jedna przy drugiej kolysaly sie rowno i lagodnie, jak gdyby zaklete na krotka chwile lunatycznym snem. Od strony baru dobiegal brzek szklanek. Seweryn tanczyl z jedna z miejscowych dziewczyn. Zarzuciwszy mu ramiona na szyje, nucila polglosem piosenke. „Znalas mala Zizi?” - spytal. Oczywiscie znala. „Biedna!” - powiedziala z akcentem tkliwosci w glosie. Seweryn chcial sie dowiedziec, dlaczego popelnila samobojstwo. Wzruszyla tylko ramionami: „Czyz to mozna wiedziec dlaczego? Tego nigdy sie nie wie.” „Kochala sie w kim?” - badal. „Nie, chyba nie - odpowiedziala. - To byla porzadna dziewczyna, na pewno nie miala jeszcze kochanka. Moglabym przysiac, ze szukala idealu. A to niedobrze - zakonczyla z zalobna powaga. - Tego mozna pragnac, ale nie trzeba szukac.
